• Blog in samenwerking met Lilian Oostveen, spreker bij uitvaarten.

    Afgelopen december overleed mijn lieve ome Jan. Ik mocht zijn afscheid verzorgen, samen met mijn tante, nichtjes en neef. Een heel bijzondere week waar ik met een warm gevoel aan terug denk. Dit heb ik echt voor hem gedaan, met liefde.

    Wel wilde ik heel graag als zijn nichtje bij het afscheid zijn en niet in mijn rol als uitvaartverzorger. Om die reden heb ik Lilian gevraagd om het afscheid vorm te geven én om woorden te geven aan zijn leven. En hoe fantastisch heeft zij dat gedaan voor ons. Zo warm en liefdevol. En met alle aandacht voor ons als familie. Daarom past zij zo bij mij, zij werkt vanuit dezelfde intentie en dat voel je zo. Voor altijd dankbaar dat zij er bij was.

    Ik heb haar gevraagd of zij kan vertellen waarom zij dit werk doet en waarom het zo’n mooie toevoeging kan zijn bij een afscheid. Het verhaal van iemands leven vertellen en een afscheid nog persoonlijker maken. Lees hieronder haar bijdrage.

    DANKBAAR, geschreven in hoofdletters en eigenlijk nog te klein. Dat is hoe ik mij al vier jaar lang voel. Dankbaar dat ik de stap durfde te zetten om mijn vaste baan op te zeggen, met niets meer dan een verlangen. Namelijk om te spreken bij uitvaarten. Dat was het enige dat ik had. Maar het was groot genoeg om afscheid te durven nemen van fijne collega’s en de zekerheid van een vaste baan. Dus maakte ik een visitekaartje, ging ik aan de slag met een website en dronk ik heel veel kopjes koffie met uitvaartverzorgers. Ook destijds met Sabine.

    Sabine belde mij om te spreken bij het afscheid van haar lieve oom Jan. Om samen met haar familie een waardevol afscheid te maken. Op een plek die hem paste, met woorden die er toe deden en muziek en foto’s die zijn verhaal omlijsten konden. En dus belde ik aan bij haar tante. En dat is altijd weer een spannend moment. In die paar seconden voor de deur vraag ik me af; wie ga ik ontmoeten en wiens verhaal ga ik vertellen. Hoe zijn de familieverhoudingen? Al deze vragen die vliegen door mijn hoofd. Tegelijkertijd is die onwetendheid ook een prachtig element van mijn werk. En ja, soms is het wat ongemakkelijk die eerste minuten van onze ontmoeting. Soms is er zoveel verdriet, dat er alleen maar tranen zijn.

    En soms ook gaat het vertellen als vanzelf, want dan is er zoveel moois te benoemen. Ik schrijf mee wat ik hoor, stel vragen en zeg soms ook even niets. Net wat past en nodig is. Dan ga ik naar huis en maak met hun woorden het verhaal dat ik bij het afscheid ga vertellen.

    Voor mijn eigen gemoedsrust en ook voor dat van de familie laat ik de tekst altijd van te voren lezen. En nog steeds, zelfs na vier jaar, voelt het terugkrijgen van de tekst als een examen. Pfff…. en ben ik blij als het naar de zin is. Gaat het altijd goed? Nee, zeker niet. Dan krijg ik de tekst met veel opmerkingen terug. Dat is even slikken. Hoewel alle woorden die ik schrijf langs mijn hart zijn gegaan, de intentie oprecht is, doe ik het soms ook niet goed genoeg. Samen met de familie gaan we dan op zoek naar betere woorden. Ik kleur altijd mee, samen kom je tenslotte altijd verder.

    Tijdens het afscheid krijgen de woorden als het ware een gezicht en kleur. Ik zoek de interactie met de familie, spreek als het past ook belangstellenden aan als zij in het verhaal voorkomen. Dat maakt het zo persoonlijk. En weer, nu ik dit allemaal zo opschrijf gloeit mijn hart van dankbaarheid. Dankbaar voor het vertrouwen dat ik krijg van de families; dankbaar ook dat ik in de periode van verdriet een stukje mee mag wandelen en woorden kan geven aan het verhaal. Ieders verhaal mag verteld worden tenslotte.”

    Dank je wel lieve Lilian voor jouw prachtige bijdrage. Ik hoop dat we hier mee kunnen inspireren en dat ik nog vaak met jou mag samenwerken.

    Lilian
    Sabine
  • Een klik.

    Ik ontmoette Paul toen ik nog niet mijn eigen uitvaartonderneming was gestart en nog werkte bij een grote uitvaartonderneming. Bij zo’n onderneming kiezen de klanten meestal niet speciaal voor jou, de uitvaartondernemer die beschikbaar is krijgt de overlijdensmelding.

    En zo werd ik gevraagd om een gezin te begeleiden waar een broer was overleden. Mijn contactpersoon was Paul, de broer die alles zo goed mogelijk wilde regelen. Het werd een bijzondere week waarin ik het gezin mocht leren kennen en waar zeker ook uitdagingen te overkomen waren. Het financiële stuk van dit afscheid was vooral de uitdaging en Paul heeft er met alle macht voor gezorgd dat er niet teveel werd uitgegeven maar het wel een waardig afscheid werd voor zijn jongere broer.

    Nadat het afscheid achter de rug was had ik uiteindelijk een heel ander beeld van Paul dan toen ik hem net leerde kennen. Paul leek in eerste instantie wat verlegen en terughoudend en ook wel een beetje star maar hij bleek uiteindelijk heel zachtaardig te zijn en veel humor te hebben. Er ontstond een klik en wederzijds respect in die week en ik was dankbaar dat ik hem en zijn familie heb mogen begeleiden. Het voelde alsof we het afscheid echt samen hadden geregeld.

    Ongeveer een jaar later was er wederom een ontmoeting met Paul, in het ziekenhuis waar hij samen met zijn zoon Cristiaan was. Paul vertelde mij dat hij ziek was en dat het onzeker was hoe dit zou gaan verlopen. Wat ontzettend verdrietig en een enorme pech voor hem en zijn zoons, schoondochters en kleinkinderen. Ik wenste hem en zijn gezin zoveel beter en vooral meer tijd samen.

    Zijn zoon Cristiaan nam uiteindelijk contact op om het afscheid van zijn vader met mij te bespreken, nog voordat Paul was overleden. Hij wilde weten wat er op hen af zou komen als het zover was. Gelukkig kon alles met zijn Paul besproken worden en konden zij zich goed voorbereiden.

    Toen Paul uiteindelijk overleed was alles, wat betreft het afscheid, al duidelijk en waren al veel dingen geregeld. Dat gaf veel ruimte en lucht bij de familie en tijd om afscheid te nemen. En ik was dankbaar en vereerd dat Paul wilde dat ik zijn afscheid zou regelen, het is toch altijd heel bijzonder als je iemand kent en er een band is.

    De rouwkaart is prachtig en persoonlijk geworden en zo ook zijn afscheid op de begraafplaats in Ede. Alles met liefde en aandacht verzorgd door zijn zoons en omarmd door mooie muziek en woorden van liefde. Een afscheid dat bij hem paste, een lieve man, vader en opa.

    Nog altijd loop ik ook altijd even bij Paul langs als ik op de begraafplaats ben, elke keer weer verwarmd door zijn persoonlijke grafsteen, geïnspireerd door de rouwkaart.

    We hadden echt een klik en ik ben heel dankbaar dat ik hem mocht ontmoeten en leren kennen en vooral ook dat hij genoeg vertrouwen in mij had om mij zijn afscheid te laten verzorgen. Dat is en blijft bijzonder.

  • Het afscheid van een kind.

    De afgelopen maanden heb ik samen met mijn lieve collega’s het afscheid mogen verzorgen van twee kleine kinderen. Ik ben erg dankbaar geweest dat ik de families mocht inspireren en begeleiden en voel de behoefte om hierover te schrijven en jullie zo mee te nemen in deze bijzondere begeleiding.

    Een afscheid begeleiden en regelen van een kind is wat mij betreft enorm intens. De hulpvraag is groter, de gesprekken intenser, het tempo lager. Het is een apart vak, binnen mijn bijzondere vak.

    Ik voel bij elk afscheid hoe belangrijk niet alleen de dag van de uitvaart is maar juist ook de dagen ervoor. En dat is nog intenser bij het afscheid van een kind. De dagen waarin een kind nog thuis is en waarin beetje bij beetje afscheid genomen wordt van haar of hem en van het leven dat je samen had. Steeds een beetje meer.

    De verzorging van een kind gaat in alle rust, alle tijd nemen is belangrijk. Goed bekijken, vasthouden, knuffelen, kusjes geven, aankleden. Het kan straks niet meer. Zachtheid en liefde spelen de boventoon.

    Ik geef advies over de opbaring, wat is de mooiste manier. Wat past het beste en hoe kunnen we ervoor zorgen dat het vasthouden, knuffelen en kusjes geven zo lang mogelijk kan.

    Vergeet-me-nietje

    Ik raad bij elk afscheid aan om tijd te nemen, maar bij het afscheid van een kind is dat misschien nog wel belangrijker, zeker als het een onverwacht overlijden is. Dan is die tijd ook echt nodig. Ook om overal goed over na te kunnen denken, de juiste keuzes te kunnen maken en voor mij om te kunnen inspireren en om te vertellen wat er allemaal kan en mogelijk is.

    En dat zijn niet alleen keuzes voor de uitvaart maar ook voor de herinnering voor later. Dus veel foto’s maken, een knuffel laten maken van Knuffelmakers of een hand- en of voetbeeld van Made Creatives in Ede. Er is zoveel mogelijk.

    Samen met het gezin wordt het afscheid vormgegeven. Ook broertjes en zusjes moeten hierbij betrokken worden. Willen zij een rol in het afscheid? Hoe klein ze ook zijn, het is belangrijk om ze serieus te nemen en ze dus bij het vormgeven van het afscheid te betrekken. Misschien een liedje zingen of een gedicht voorlezen? Alles is genoeg en prachtig, als ze maar betrokken worden bij het afscheid. En als ze niks willen doen is dat uiteraard ook goed, als zij zich maar gezien en serieus genomen voelen.

    Een fotograaf/videograaf die het afscheid vast legt is erg belangrijk, voor de ouders maar ook voor de broertjes en zusjes. Door de spanning en het enorme verdriet gaan dingen aan je voorbij en het is heel kostbaar om dan de beelden nog te kunnen bekijken en beluisteren. Een fotograaf kan de beelden bundelen in een mooi boek om te bewaren voor altijd.

    Na het regelen en verzorgen van het afscheid vinden wij de nazorg ook heel belangrijk. Mijn zus Sandra is rouwtherapeute en vooral bij gezinnen die een kind zijn verloren is haar hulp welkom. Een gesprek is om kennis te maken en om te kijken waar extra hulp nodig is. Mocht er meer hulp nodig zijn dan is ook dat mogelijk. Nazorg en hulp bij rouw is voor iedereen anders.

    Naast deze persoonlijke nazorg organiseren wij eens per jaar een herdenkingsavond voor ouders, broertjes en zusjes, opa’s en oma’s die een kind, zusje, broertje, kleinkind zijn verloren. Deze avond heet Wereldlichtjesdag. In december 2023 zal het de 8e keer zijn dat wij, in de gemeente Ede, daar met elkaar aandacht aan geven en licht en warmte brengen aan hen die daar behoefte aan hebben.

    Ik voel me bevoorrecht en dankbaar dat gezinnen mij vragen om hen te begeleiden bij zo’n groot verlies. Ik voel de noodzaak van een goede begeleiding, van inspireren en de mogelijkheden laten zien. Want je kan het maar 1x doen en het is het laatste wat je kan doen voor je kind. En dát maakt het extra intens voor mij.

    En terwijl ik dit schrijf voel ik de kippenvel op mijn lijf.

    Met Wereldlichtjesdag maken we licht

  • Dat je kind niet vergeten wordt.

    shutterstock_404839798

    Wij willen je graag vertellen waarom wij Wereldlichtjesdag organiseren. Steek je ook een kaarsje aan op zondag 11 december?

    Nazorg

    Een belangrijk deel van Uitvaartzorg Troostrijk is de nazorg. Wij vinden het belangrijk dat nabestaanden ook na de uitvaart door ons worden gehoord en gezien. Soms kan het helpen om lotgenoten te ontmoeten, wij maken dit mogelijk.

    Wereldlichtjesdag

    Op deze dag steken mensen om 19.00 uur over de hele wereld kaarsjes aan ter nagedachtenis aan overleden kinderen. De wereld wordt zo even letterlijk wat lichter voor mensen die een kind verloren hebben en daarnaast is er het besef dat je niet alleen bent met je verdriet.

    Licht, warmte en troost

    We hopen deze herdenking licht, warmte en troost te bieden. Voor ons mag het verdriet en gemis er zijn. In al zijn vormen.

    Het terrein waar we Wereldlichtjesdag organiseren wordt verlicht met fakkels en kaarsjes. Een kaarsje voor elk kind dat we gaan herdenken is ook aanwezig. We kunnen ons opwarmen aan een kopje koffie, thee of warme chocolademelk en fijne collega Andrew Reynolds komt dit jaar de avond compleet maken met muziek.

    Verdriet dichtbij

    Dit jaar organiseer ik deze avond voor de 6e keer, in mijn eerste jaar als uitvaartverzorger heb ik direct mijn kans gegrepen dit evenement naar Ede te halen. De belangrijkste reden is dat twee van mijn beste vriendinnen beide een kindje hebben verloren. Dit verdriet van dichtbij meemaken doet veel met je en het maakt dat je er voor ze wil zijn en naar ze wil luisteren. Zo heb ik ook naar hun wens geluisterd dat een herinneringsavond met lotgenoten zo fijn is. Dat je over je kind kan vertellen, dat zijn of haar naam weer genoemd kan worden. Dat je kind niet vergeten wordt.

    Daarom

    Daarom organiseren wij Wereldlichtjesdag in Ede, omdat wij geloven in het verdriet samen delen.

    Heb je vragen over deze herdenking of wil je smaen met ons jouw kind herdenken, neem voor meer informatie contact met ons op of lees de informatie op de website (volgt).

  • Alles kan.

    Het klinkt misschien wat overweldigend als je leest dat met een afscheid tegenwoordig alles kan en alles mag. Dat hoeft het niet voor iedereen per se makkelijker te maken en dat begrijp ik heel erg goed.

    Daarom is het zo belangrijk om te kijken naar wat past. Wat past er bij jouw dierbare die is overleden maar ook wat past bij jou als nabestaande. Het afscheid gaat uiteraard om jouw dierbare maar het afscheid is voor jou. Dus een mooie mix van jullie beide wensen en verwachtingen is het meest complete afscheid. Een afscheid waar je met liefde en een warm gevoel op terug kan kijken.

    Daarom komt het ook vaak voor dat de muziek niet alleen door degene wordt uitgezocht die is overleden maar ook door de nabestaanden. Een muziekstuk kan je doen denken aan hem of haar of heeft de juiste tekst die het afscheid precies zo laat klinken zoals het voelt. En dan is dat wat je kiest.

    De afgelopen jaren heb ik vele kleine en intieme uitvaarten mogen verzorgen en zo’n afscheid is niet minder liefdevol en intens als een heel uitgebreid afscheid met vele details. Uiteindelijk gaat het om de aandacht en liefde die in een afscheid verweven is waardoor het een compleet afscheid is.

    Ik herinner mij het afscheid van een klein meisje. Haar afscheid was in de natuur, tussen de bomen met een klein groepje dierbaren. Liefdevolle woorden werden er gesproken een wandeling naar haar grafje werd in stilte gelopen. Ze lag in een prachtig mandje waarin ze aan moederaarde werd terug gegeven. En vlak voordat we haar grafje verlieten verscheen een vlinder, dezelfde vlinder die er ook had gefladderd toen haar vader het grafje had uitgezocht in diezelfde week. Deze vlinder maakte het afscheid nog intenser voor haar nabestaanden. Het was een bijzonder teken waar zij enorm veel troost uit haalden. Een klein en intiem afscheid, precies zoals het moest zijn voor haar en haar nabestaanden.

    Bij het onverwachte afscheid van een te jonge vader werd er gekeken naar wat hij nog zo graag had gewild in de toekomst. Hij had de wens om na zijn pensioen een stoere auto te kopen en het kon geen toeval zijn dat juist deze bijzondere auto ook in een rouwauto gemaakt is. Deze rouwauto moest het, om die reden, natuurlijk gaan worden. Zo werd zijn afscheid zo persoonlijk mogelijk.

    Wanneer jij mij nodig hebt ben ik er om jou te inspireren en ik ga het gesprek aan over wat de wensen zijn en wat past bij jou en jouw dierbare. Zo komen we altijd tot een passend afscheid en neem ik zoveel mogelijk uit handen zodat jij toe komt aan afscheid nemen.

    Amelius
    Volkswagen busje
  • Tijd.

    Er zijn momenten dat het goed is om te kijken naar wat er nu is en of dat nog wel bij je past en nog wel goed voor je is.

    Deze vraag heb ik mijzelf de afgelopen maanden gesteld en gelukkig kan ik zeggen dat het nog past en dat het ook goed voor mij is.

    En ik ben gaan kijken naar wat nog altijd belangrijk is voor mij in dit bijzondere werk en voor mij is dat; tijd nemen. Tijd nemen voor de families waarmee ik samen mag werken.

    En dat is dan ook direct datgene waarin ik mij onderscheid van de grote organisaties die ditzelfde mooie werk doen. Ik kan zoveel tijd nemen dat nodig is, en dat kan de ene keer helemaal niet veel zijn maar veel vaker is er ruimte nodig voor meer dan alleen een afscheid regelen. Tijd om te luisteren, om de verhalen aan te horen, om te mogen delen in de herinneringen. En steeds weer afstemmen of dat wat ik regel nog klopt, of het nog goed voelt en of er misschien dingen anders geregeld moeten worden.

    Ik vertel veel, probeer te inspireren en luister. Om zo tot een persoonlijk afscheid te komen. En dat kan voor de één groots en meeslepend zijn en voor de ander klein en intiem. En hoe fijn is het, dat het zo kan tegenwoordig. Dat we niet meer hoeven te kijken naar hoe een ander het heeft gedaan of hoe het ‘hoort’.

    Overal over na moeten denken is wel erg vermoeiend in een tijd waarin al jouw energie naar de rouw gaat. En dat besef ik mij maar al te goed. Dus daarom is óók die tijd zo belangrijk. Dan heb je genoeg ruimte om na te denken over alles en hoef je geen overhaaste beslissingen te nemen.

    En wanneer ik in de toekomst die tijd zal blijven nemen voor iedereen die op mijn pad komt dan zal ik wellicht vaker hulp in moeten schakelen om die tijd ook te kunnen waarborgen. Onder andere mijn lieve vader helpt mij geregeld met een verzorging en als assistentie bij een afscheid maar ook met mijn fijne collega Cecile werk ik steeds meer samen. Tijdens vakanties maar ook als extra ondersteuning in mijn mooie werk.

    En zo stap ik straks in het zesde jaar van Uitvaartzorg Troostrijk. Nog altijd vol overgave en met alle tijd van de wereld.

    Sabine
    Cecile – Cecile Uitvaartzorg https://cecileuitvaartzorg.nl/

  • Invoelen en meeleven.

    Wanneer een familie mij belt omdat een dierbare is overleden is het elke keer weer spannend hoe het eerste contact zal verlopen. Waar stap ik binnen… wie is er overleden, hoeveel familie en vrienden zullen er zijn, welke emoties zal ik er voelen, hoeveel verdriet zal er zijn.

    Bij het overlijden van een pasgeboren, kleine baby is het nog spannender. Je weet dat er groot verdriet zal zijn, veel emoties maar ook ontreddering en ongeloof. Ik zet mij een soort van ‘schrap’ voordat ik de ruimte binnen stap omdat ik er wil zijn voor de familie en ik niet teveel mijn eigen emoties in de weg wil laten staan.

    De eerste momenten gaan over medeleven, leren kennen en vooral de baby bewonderen. Want hoe verdrietig het gezin ook zal zijn, ze zijn altijd vooral heel trots op hun kindje.

    Ik wil vooral graag weten wat er is gebeurt. Ik luister en zij vertellen en het is belangrijk voor mij om alle details te horen want zo leer ik ze beter kennen en zo kunnen zij het verhaal kwijt. Het verdrietige verhaal dat vaak heel plotseling hun leven in is gedenderd.

    Ook moeten we praten over waar de baby zal verblijven en hoe we de baby goed kunnen koelen zodat zij of hij zo lang mogelijk bij papa en mama kan blijven. Want dat is mijn doel voor de dagen voor het afscheid, zij moeten hun baby leren kennen… deze dagen zijn de enige die zij daarvoor kunnen gebruiken.

    Het is natuurlijk beter dat de baby zoveel mogelijk gekoeld wordt maar ik zal geen moeder of vader weerhouden in deze dagen hun lieve kleine baby zoveel mogelijk vast te houden. Knuffel maar en bekijk het maar goed want deze herinneringen zijn voor altijd.

    Een week met ouders die hun baby zijn verloren gaat traag. Het tempo waarin alles geregeld moet worden ligt lager. Je praat in zo’n week niet over mooie herinneringen aan een lang leven maar je praat over gevoel. Steeds weer checken of alles wat er geregeld is nog steeds goed voelt. Moet het anders? Dan zal het anders gaan.

    Invoelen, meeleven, meegaan in hun tempo. Dat is wat er moet gebeuren na het overlijden van een baby. En dat is wat ik, met al mijn liefde, heel graag doe!

  • Zorgen voor.

    Dat is wat wij doen. Wij zorgen voor de families die op ons pad komen en er voor kiezen het afscheid van hun dierbare door Uitvaartzorg Troostrijk te laten verzorgen.

    En het zorgen voor begint bij het kennis maken, vragen stellen en er achter komen wat belangrijk is voor de familie.

    Wat als eerste belangrijk is voor ons om te weten is waar hun dierbare mag worden opgebaard en door wie zij willen dat hun dierbare wordt verzorgt. Soms wil de familie het zelf doen, soms is de thuiszorg of personeel van een verzorgingstehuis degene die de verzorging op zich neemt maar ook vaak vraagt de familie of wij dat willen verzorgen.

    Heel bewust kiezen wij ervoor om de verzorging zelf te doen, wij huren hier niemand voor in. Wij vinden het bijzonder fijn om zelf te doen. Het schept nog meer een band en aan het bed komen de herinneringen en verhalen juist naar boven. En die willen wij graag horen, zodat wij de overledene en zijn of haar familie beter kunnen leren kennen.

    Wij nemen de tijd en bespreken alles wat wij doen en eerlijk gezegd is dat zo min mogelijk. Wij geloven er in om het lichaam zoveel mogelijk rust te gunnen en zo natuurlijk mogelijk op te baren.

    Ook proberen wij familieleden altijd te motiveren om mee te helpen, of er in ieder geval bij te zijn. Het is zo’n intiem moment en dat delen wij graag met de familie die hun dierbare wellicht hun hele leven hebben gekend. Wij herinneren ons een gezin waarvan partner, dochters, schoonzoons en kleinkinderen met elkaar om het bed stonden tijdens de verzorging. Het eerste begin van het afscheid nemen van hun geliefde partner, vader en opa. Zo prachtig en liefdevol, dat gunnen wij iedereen.

    Wanneer wij alle tijd hebben genomen met de familie en elkaar al beter hebben leren kennen bespreken wij ook waar hun dierbare moet worden opgebaard. Dat kan op bed, in de kist, op een opbaarplank. Er zijn vele mogelijkheden als er thuis wordt opgebaard. Maar uiteraard is opbaring in een uitvaartcentrum ook mogelijk. In Ede zijn meerdere opties die wij met de familie bespreken.

    Dankbaar zijn wij altijd weer dat wij in heftige tijden een grote en dankbare rol mogen vervullen bij het overlijden van een dierbare. En voor ons begint dat bij de verzorging.

  • Vertel mij hoe!

    Hoe moet ik mijn fantastische werk doen met al deze beperkingen. Ik begrijp ze en snap alle risico’s en na mijn laatste uitvaart van vorige week dacht ik; nu wordt het makkelijker. Ik hoef geen slecht nieuws meer te brengen, iedereen is op de hoogte van alle beperkingen. Dus het zal makkelijker gaan.

    Maar niks is minder waar want dit is niet hoe ik mijn werk doe. Ik sta juist dichtbij de families die ik begeleidt. Letterlijk en figuurlijk. En ik zie dat ze dat nodig hebben en ik zie dat dat hen troost en dat dit een fijne manier van werken is voor mijzelf. Het is mijn passie, mijn drijfveer…

    Dus als ik dan toch weer een telefoontje krijg over een komende melding ga ik weer helemaal aan. In een paar minuten staan alle beperkingen weer op losse schroeven. Ik voel weer hoe belangrijk het is dat een gezin/familie afscheid kan nemen, intens en vol. Het kan maar 1 keer.

    Dus ik ga toch zelf de verzorging doen met dit gezin, terwijl ik had gezegd dat niet meer te doen. Maar ik voel de noodzaak. Er mag al zo weinig. Dit mag nog wel, dus ik ga mij goed inpakken en beschermen en ga dit samen met hen doen.

    Ik ga ze begeleiden, inspireren en informeren over wat er nog wel kan. En er kan nog wel veel! Alleen in kleinere kring en kleiner is niet automatisch minder. Het kan juist vol liefde en intimiteit zijn.

    En we gaan het hebben over het afscheid later plannen met wel alle familie, dierbaren, vrienden. Herdenken, overdenken, mooie muziek, lieve woorden, woorden van herinnering. Het is zo nodig!

    Ik denk aan iedereen die een dierbare gaat verliezen in deze tijd. Afscheid moeten nemen met zoveel beperkingen. Het breekt mijn hart en ik ga mijn uiterste best doen de families die op mijn pad komen te laten zien hoe het ook kan. Met aandacht, creativiteit en liefde.

  • Opnames ‘In mijn hart’ bij TV Gelderland

    Een leuke ervaring rijker! Geïnterviewd door Klaas Drupsteen voor het programma ‘In mijn hart’ van TV Gelderland. Over mijn vak en de dood.

    https://www.omroepgelderland.nl/tv/programma/972/x/aflevering/47354

    https://www.omroepgelderland.nl/tv/programma/972/x/aflevering/47354