Hoe moet ik mijn fantastische werk doen met al deze beperkingen. Ik begrijp ze en snap alle risico’s en na mijn laatste uitvaart van vorige week dacht ik; nu wordt het makkelijker. Ik hoef geen slecht nieuws meer te brengen, iedereen is op de hoogte van alle beperkingen. Dus het zal makkelijker gaan.
Maar niks is minder waar want dit is niet hoe ik mijn werk doe. Ik sta juist dichtbij de families die ik begeleidt. Letterlijk en figuurlijk. En ik zie dat ze dat nodig hebben en ik zie dat dat hen troost en dat dit een fijne manier van werken is voor mijzelf. Het is mijn passie, mijn drijfveer…
Dus als ik dan toch weer een telefoontje krijg over een komende melding ga ik weer helemaal aan. In een paar minuten staan alle beperkingen weer op losse schroeven. Ik voel weer hoe belangrijk het is dat een gezin/familie afscheid kan nemen, intens en vol. Het kan maar 1 keer.
Dus ik ga toch zelf de verzorging doen met dit gezin, terwijl ik had gezegd dat niet meer te doen. Maar ik voel de noodzaak. Er mag al zo weinig. Dit mag nog wel, dus ik ga mij goed inpakken en beschermen en ga dit samen met hen doen.
Ik ga ze begeleiden, inspireren en informeren over wat er nog wel kan. En er kan nog wel veel! Alleen in kleinere kring en kleiner is niet automatisch minder. Het kan juist vol liefde en intimiteit zijn.
En we gaan het hebben over het afscheid later plannen met wel alle familie, dierbaren, vrienden. Herdenken, overdenken, mooie muziek, lieve woorden, woorden van herinnering. Het is zo nodig!
Ik denk aan iedereen die een dierbare gaat verliezen in deze tijd. Afscheid moeten nemen met zoveel beperkingen. Het breekt mijn hart en ik ga mijn uiterste best doen de families die op mijn pad komen te laten zien hoe het ook kan. Met aandacht, creativiteit en liefde.