Het was een zomer om nooit te vergeten. Een zomer waarin ik veel gezinnen en families mocht begeleiden bij het maken van, soms, lastige beslissingen, mocht bijstaan bij het verdriet, een rol mocht hebben in het afscheid van hun dierbare. Een zomer waar ik met een heel warm en dankbaar gevoel op terug kijk.
Diep verdriet.
In deze zomer ging het van heel jong tot heel oud maar vooral ging het om te jong overleden dierbaren die de strijd met kanker verloren hebben. De één al lang strijdend maar toch nog zo onverwacht, de ander geregisseerd na een kort ziekbed. Omringd door hun geliefden, familie, kinderen. Niet alleen. Maar hoe de dood ook kwam, ze kwam te vroeg. Te vroeg voor de gezinnen die achter blijven.
Liefde.
Liefde was er. Zoveel liefde. Een explosie aan liefde in de dagen voor het laatste afscheid. Het was voelbaar, bijna tastbaar en een troost. Alles zo goed mogelijk willen regelen; waar hield ze van, welke bloemen vond ze mooi, wat vond hij zo lekker, welke muziek wil ik horen op het afscheid? Alle kleine details maken een afscheid groots en liefdevol. Gezinnen die elkaar de ruimte geven om op je eigen manier afscheid te nemen, tijd nemen om naar elkaar te luisteren. Ik vind het prachtig om zo dicht bij de gezinnen te mogen komen, te observeren en te luisteren.
Regelen.
Regelen, dat is wat ik doe in die dagen. Heel veel regelen maar vooral ook voelen, luisteren, observeren en er zijn. Maar ook advies geven en meedenken. Ik wil het voor hun dierbare zo goed mogelijk doen, zodat zij met een goed gevoel terug kunnen kijken op het afscheid en daarmee verder kunnen in de rouw. Dus niks is te gek, niks is moeilijk, alles kan. Groots of ingetogen, in besloten kring of met een enorme familie- en vriendenkring. Prachtige wades met mooie manden versiert met bloemen, een klein rieten mandje voor een mooi klein meisje, een witte Mini rouwauto, een gekleurd Volkswagenbusje en een afscheid in een schaapskooi. Het maakt voor het regelen niks uit, ik doe het met liefde en aandacht.
Stoere kids.
Wat waren ze stoer en wisten ze goed wat ze wilden. Alle kinderen die ik mocht meemaken bij het begeleiden van de families. Kleine kinderen en iets grotere, allemaal even knap in hun verdriet en rouw. Helpen met de verzorging vlak na het overlijden, maar ook met het sluiten van de kist van opa of een eigen geschreven gedicht voordragen tijdens het afscheid van papa of er gewoon bij zijn en netjes op je plek kunnen blijven zitten tijdens de dienst. Knap, zo knap en we kunnen nog zoveel van ze leren. Ik blijf het zeggen.
Warm.
En wat was het warm. De warmte was als een deken maar was ook een uitdaging. Maar ook in die uitdagingen vond ik een weg, samen met de gezinnen. Bespreken, overleggen, advies geven en hulp vragen. Trots ben ik op hen die lastige beslissingen moesten nemen, eerder afscheid moesten nemen dan gepland was. Er was begrip. En dat was heel fijn.
Rouw.
En dan komt de rouw. Dan is het regelen voorbij. Het afscheid is geweest. En de rouw is rauw. Ze doet pijn, komt wanneer het wil en laat je pas los op haar tijd. En voor iedereen is dat anders, er is geen draaiboek, er staat geen tijd voor. Je moet er doorheen, dwars doorheen. Ook in deze fase probeer ik aandacht te geven, af en toe een kopje thee, een kaartje of een telefoontje. Ik weet dat ik het niet kan oplossen maar ik weet wel dat aandacht verzacht. Dat er over praten helpt en ik vind het fijn om te luisteren.
Op zaterdag 29 september organiseert Uitvaartzorg Troostrijk weer de Wandeling na verlies, op een laagdrempelige manier in contact komen met anderen die rouwen. Herkenning vinden en troost. Je bent van harte welkom.
Ik hoop dat je mij door mijn blog steeds beter leert kennen. Want persoonlijk contact vind ik erg belangrijk als het om zoiets belangrijks als een afscheid gaat. Wil je meer weten over mij? Neem dan gerust contact met mij op via 06-43513601 of kijk op www.uitvaartzorgtroostrijk.nl